Je weet het nooit, maar het lijkt erop dat we de winter dit
jaar gaan overslaan. Het regent genoeg, maar er valt geen sneeuw en het vriest
nauwelijks. In de zon voelt het bijna lente-achtig aan. Planten en bloembollen
lopen inmiddels uit. Ze lijken vertwijfeld toch maar alweer aan de nieuwe lente
te beginnen.
Wie mist de winter? Wintersporters hebben hem hopelijk
meegemaakt in die enkele week op de piste. Al was het ook daar zeker niet
sneeuwzeker, zonder alle nepsneeuw en noodvoorzieningen van Sotsji. Er zijn
mensen thuis die uitkijken naar sneeuw en voor wie het niet hard genoeg kan
vriezen. Dat geeft ook een bepaalde gezelligheid. Maar ook voor hen komt er een
moment dat het niet meer hoeft en de lente mag komen.
Missen we iets aan de winter? Praktisch missen we in ieder
geval een hoop gedoe, ongelukken op straat en op de snelweg, opgesloten zitten
thuis als je ongelukken door gladheid niet wil riskeren, en de kou niet te
vergeten, die je op een gegeven moment ook niet meer uit je lijf krijgt. Maar
we missen ook de winterpret van sneeuwpoppen maken en sneeuwballen gooien, van
het schaatsen en de opwinding die daarbij hoort over wanneer het weer kan, in
de buurt, op de meren, of langs de Friese Elfsteden. Met daarbij natuurlijk de
koek en zopie, erwtensoep, chocolademelk mèt slagroom en warme worst.
Waarom zou je de winter missen? En waarom zou je een winter
in je leven missen? Ik denk dan aan momenten dat het echt koud is in je leven. Dat
je in jezelf een beetje sterft. Net zoals een plant afsterft, tot aan de grond.
Soms moeten we afscheid nemen van iemand, gaat iemand dood of gaat een relatie
uit. Of een droom voor de toekomst spat uiteen, of we hebben een andere grote
teleurstelling te verwerken. Dat kan in je lijf gaan zitten, of in je hoofd. En
dat slaan we dan liever over. Dan gaan we liever maar gewoon weer verder.
Opnieuw beginnen. Niet bij de pakken neerzitten. Hou je dat echter vol zonder
door die kou heen te gaan? Zonder winter?
Tom Oosterhuis (neef van Trijntje, Tjeerd en Huub) zong een
lied over de winter: "Ik sloeg de winter altijd over/Bleef in bed of in de
kroeg/Ik had aan drie seizoenen wel genoeg/Ik hield m'n angst en wanhoop
binnen/Terwijl ik diep in slaap weer een winter oversloeg." En kun je dan
zonder winter verder?
Het lied gaat verder dat de volgende lente, zomer en herfst
anders aanvoelen als je de winter in je leven overslaat. De warmte wordt
lauwer. De wind wordt guurder. Alsof je niet genoeg kracht hebt om opnieuw te
groeien en te bloeien en door het leven heen te waaien. Kun je werkelijk weer
aan iets nieuws beginnen als je het oude nog met je meedraagt, diep van binnen?
De zanger komt dan tot de ontdekking: "Ik had aan drie seizoenen niet
genoeg/Door de strengheid van die winter/Voelde ik de pijn die ik vroeger niet
verdroeg."
De lente daarna voelt dan weer werkelijk als nieuw. Als er
iets in je sterft, hoe pijnlijk ook, dan kan dat juist weer het begin zijn van
iets nieuws. Als je werkelijk durft te voelen dat iets voorbij is, een relatie,
een droom, een baan, het leven van een dierbare of wat dan ook, dan kun je dat
ook werkelijk gaan afsluiten en opnieuw beginnen. Getekend? Ja, misschien. Maar
ook doorleefd. De wonden zijn dan niet meer open, maar vormen hooguit een
litteken dan af en toe jeukt. En dan moet je af en toe krabben, net als in de
winter, maar dat is het dan.
Het lied eindigt met: "Ik vind pas in de winter/de
stilte en de rust/van de dorpen in de verte/van de akkers en de velden/En van
de bomen/De bomen met het voorjaar voor de boeg." Hoe koud ook, de winter kan iets goeds brengen in ons leven,
om daarna weer te kunnen groeien en bloeien. Laat dan de lente maar komen, de
zon maar stralen, en laten we daarvan genieten!
Ds. Otto Grevink is
predikant van de Protestantse wijkgemeente Ambrosiuskerk. Op zijn website
publiceert hij over het geloof en het alledaagse leven, www.ottogrevink.nl.
Deze column werd gepubliceerd in de Wijkkrant.
Deze column werd gepubliceerd in de Wijkkrant.
Luister het lied van Tom Oosterhuis op Youtube:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten