Op Hemelvaartsdag verscheen de nieuwe liedbundel 'Hemelhoog'. Vandaag viel hij bij mij in de bus. Hemelhoog is de opvolger van de Evangelisch Liedbundel uit 1999. Een bundel die in steeds meer protestantse gemeenten zijn weg vond. Welke stappen zet deze nieuwe liedbundel? Kunnen we er wat mee? Een eerste indruk.
Volwassener
Hemelhoog oogt volwassener dan zijn voorganger. Groter dan de eerste uitgave uit 1999 van de
Evangelische Liedbundel. Frisser en meer geordend. Ook al is de indeling uit de oude bundel aangehouden, de nieuwe bundel
Hemelhoog heeft niet meer het rommelige karakter dat ik zijn voorganger vond hebben. Die bundel was een moedige poging van alles samen te brengen dat niet binnen de traditie van het
Liedboek voor de kerken en de verdere ontwikkelingen in de bundeltjes
Zingend Geloven paste. Maar het werd daardoor een ratjetoe van oude en soms uitgerangeerde en nieuwe en soms ook volstrekt onbruikbare flauwe liederen. Toch was de bundel een aanwinst, die weliswaar selectief werd gebruikt (zoals elke bundel), maar ook voorzag in een behoefte. Een behoefte naar liederen in een andere stijl (hoewel veelal nog begeleid op het orgel), binnen het vertrouwde kader van een samengestelde bundel. En dat terwijl de liederencultuur zo snel wijzigt dat je je terecht kunt afvragen of een bundel nog van deze tijd is, of dat de ontwikkelingen te snel gaan en een bundel per definitie achterloopt? Daar kom ik aan het eind op terug.
De nieuwe bundel
Hemelhoog is in zijn samenstelling evenwichtiger, meer afgewogen, en toegankelijk voor een breder publiek. Het maakt zijn voorganger en de latere bundel
Op Toonhoogte (2005) overbodig, en vormt een volwaardige aanvulling op het bestaande
Liedboek - zingen en bidden in huis en kerk (2013).
Achtergrond en doelstelling
Hoewel het misschien accentverschillen zijn, presenteert
Hemelhoog zich breder in de Protestantse kerken. Dat kan ook nu de meer evangelische muziek en de beleving die daarin meekomt bredere aanhang heeft onder protestanten.