Hoe is er voor de kerk een toekomst als 'kunstwerk van gebrokenheid'? Preek 22 januari 2017 - Laatste dienst Ambrosiuskerk

Daar zitten we dan. Voor het laatst als wijkgemeente Ambrosiuskerk binnen onze Protestantse Gemeente Waalwijk. Volgende week gaan onze wijkgemeenten samen en zijn we voortaan één gemeente. Alles is daar nu op gericht. Alle dingen zijn bijna gereed, dus laat het nu ook maar gebeuren. Het volgende hoofdstation staat al aangekondigd. Dus waarom nu nog stoppen op dit tussenstation en stilstaan bij de laatste dienst van de Ambrosiuskerk? We zijn niet zo goed in afscheid nemen. En bovendien: we kijken liever vooruit. En trouwens: we blijven bij elkaar, al worden we met veel meer. Vertrouwd en nieuw vermengen zich, en dat gaat vast goed komen.

Toch zit er ook wat weemoed in deze dag, en dat mag. We hebben tenslotte veel met elkaar meegemaakt. En er zijn in de loop van die tijd ook veel mensen geweest die nu niet meer onder ons zijn. Ook dat brengt de weemoed naar boven.

Een nieuwe stap

En dan is het fijn dat we de openbare geloofsbelijdenis van Geo en Debbie hier in deze dienst kunnen vieren. Omdat het ons in het laatste traject naar het volgende hoofdstation van volgende week iets wezenlijks in onze bagage meegeeft.

Dat Geo en Debbie vandaag belijdenis doen is natuurlijk ingegeven door de toekomst, omdat Geo volgende week wordt bevestigd als ouderling vieren. Maar belijdenis doen is te bijzonder om dat er maar even bij te doen. Want het is een heel wezenlijke stap. Een wezenlijke stap ook voor ons allemaal, om de toekomst in te kunnen.

Een stap in geloof

Want belijdenis doen is een stap zetten in geloof.

Waarin vind je je houvast voor het nieuwe jaar? Preek Oud en Nieuw 2016

Wat een jaar hebben we achter de rug. Het is er niet echt gezelliger op geworden. We hebben moeten wennen aan een nieuwe realiteit van aanslagen in Europa, maar ook van hardere tegenstellingen in onze samenleving. Het pleidooi van Jan Terlouw over het touwtje uit de brievenbus van vroeger dat we missen werd kort samengevat door iemand op Twitter, hij had minder dan 140 tekens nodig: het touwtje van Terlouw is een kort lontje geworden. Dat touwtje uit de brievenbus, dat symbool is van vertrouwen in elkaar, is vervangen door een kort lontje waarin iedereen heel heftig op elkaar reageert. En waarbij vervolgens iedereen heel verontwaardigd is over de heftigheid van de reactie van de ander.

Ons leven is kwetsbaar

Die nieuwe realiteit draagt bij en komt voort uit een steeds sterker wordend gevoel dat ons leven kwetsbaar is. En niet alleen maar in de klassieke zin dat ons leven eindig is. Ons leven voelt voor veel mensen ook meer bedreigd dan voorheen. Daar zijn de aanslagen slechts excessen van. Gelukkig maar. Maar veel mensen ervaren aan den lijve dat de wereld aan het veranderen is. De grote wereld wordt kleiner. Afstanden worden makkelijker te overbruggen. Andere culturele invloeden komen binnen in ons land. Werk wordt minder vanzelfsprekend, zorg ook. Niet alles heeft noodzakelijkerwijs met elkaar te maken, maar het komt wel allemaal bovenop elkaar. Het gaat gepaard met politieke aardverschuivingen, een nieuwe politieke onredelijkheid die zijn eigen redelijkheid heeft en ook zijn eigen gelijk. Maar die ons niet meteen gelukkiger maakt.

En vervolgens zit iedereen vanavond thuis of bij elkaar en komt de vraag op: waar gaan we in het nieuwe jaar naartoe? Wat brengt het nieuwe jaar ons? Want per saldo willen we allemaal hetzelfde: gelukkig, veilig en geborgen leven.

Geen gemakkelijke tijden in de bijbel

We lezen vanavond bijbelteksten die niet boven die nieuwe realiteit staan, maar die er midden in staan. In een realiteit die ook de hunne was.