Soms is de last even te groot. Alle verwachtingen van mensen
vliegen je even naar de keel. Een last die mensen op je schouders laden.
Iedereen legt z'n eigen leven op je schouder. En iedereen legt jouw eigen leven
naast zich neer. Een enorm beklemmend gevoel. Hallo, mag ik er ook nog zijn?!
Een gevoel dat je in het spoor moet lopen dat andere mensen voor je leggen. Geen
kritisch geluid mag laten horen. Mee moet gaan in het koor van meezingers. Want
zo moet het gaan en niet anders. Maar waar is jouw weg?
Het is mooi om er voor anderen te mogen zijn. En goed om
iets voor een ander te kunnen betekenen. Maar dat kan alleen als we zelf ook
mogen bestaan. Als je het gevoel krijgt dat je alleen maar de last van anderen
draagt, dan hou je dat gewoon niet vol. Jij mag er ook zijn. Ja, het kan veel
betekenen voor mensen om een luisterend oor te zijn, om een last in hun leven
mee dragen, om mensen te steunen. Maar er moet altijd ruimte blijven voor
jouzelf. Je hoeft de hele wereld niet te dragen zoals de mythische figuur
Atlas. En je hoeft niet van iedereen te zijn. Je bent van jezelf.
Kom, leg jouw eigen leven nu maar op m'n schouder/Kom, leg jouw
eigen leven nu maar bij mij neer/Kom in m'n armen want het wordt een dagje
kouder/Kom, want de anderen krijgen mooi het heen en weer. Het klinkt voor mij
als een muzikale vertaling van wat ik lees in Mattheüs 11: 28-30: "Kom
naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik
jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig
en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is
zacht en mijn last is licht." We kunnen met de last die wij voelen op onze
schouders ergens terecht, bij Jezus. Zo ervaar ik dat tenminste. Neem het
alsjeblieft even van me over, Jezus, ik verzuip anders. Voor God mogen wij
bestaan, en mogen we de last die anderen op ons laden - ook door wat we zelf
vinden dat we eigenlijk zouden moeten - even naast ons neerleggen.
Even, want Jezus leert ons ook wat, zegt hij. Hij leert ons
ons leven weer op onze eigen schouders te leggen. Te denken aan onszelf. Dat is
niet egoïstisch. Het gaat in samenspraak met Jezus. Het brengt verlichting als
je niet alles zelf hoeft te dragen, maar ook kunt zeggen: wat moet ik hiermee?
Mag ik het ook even laten? Laten we daar eens mee beginnen: Kom, leg je leven
nu maar op je eigen schouder/Kom, leg de buitenwereld nu maar naast je neer/Kom,
leg je eigen leven nu maar op je schouder/Kom, leg de buitenwereld nu maar eens
een keer naast je neer.
Liedtekst:
Iedereen wil je
Iedereen helpt jou van alles af
Iedereen helpt jou van wieg tot graf
Iedereen helpt jou tot je straf
Iedereen helpt jou, je bent bekaf
Iedereen legt z'n eigen leven op je schouder
Iedereen legt jouw eigen leven naast zich neer
Iedereen maakt jouw eigen jeugd weer een dag ouder
Iedereen maakt jouw eigen vreugde tot verweer
Iedereen houdt jou van alles voor
Iedereen houdt jou in eigen koor
Iedereen houdt jou z'n eigen oor
Iedereen houdt jou in z'n eigen spoor
Iedereen zegt altijd heel eerlijk wat-ie vindt
Iedereen zegt alles heel eerlijk in vertrouwen
Iedereen vlecht je haren want je bent een kind
Iedereen strijkt jouw hemd en broek in eigen vouwen
Iedereen wil jou op eigen grond
Iedereen wil jou mond op mond
Iedereen wil jou als zijn eigen hond
Iedereen wil dat je niet bestond
Kom, leg jouw eigen leven nu maar op m'n schouder
Kom, leg jouw eigen leven nu maar bij mij neer
Kom in m'n armen want het wordt een dagje kouder
Kom, want de anderen krijgen mooi het heen en weer
Iedereen wil jou voor zich alleen
Iedereen wil jou om zich heen
Iedereen wil jou in 't algemeen
Iedereen gooit jou als een dobbelsteen
Kom, leg je leven nu maar op je eigen schouder
Kom, leg de buitenwereld nu maar naast je neer
Kom, leg je eigen leven nu maar op je schouder
Kom, leg de buitenwereld nu maar eens een keer naast je neer
(tekst en muziek: Ramses Shaffy)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten