Zijn geëxecuteerde 'Nederlandse' jihadisten nu toch 'van ons'?

Rembrandt, De Verloren Zoon

Het bericht van de vermeende executie van 8 Nederlandse jihadisten door IS in Raqqa bevat iets opmerkelijks. Voor het eerst treft het IS-monster 'Nederlanders'. Niet Marokkanen of andere allochtonen uit Nederland. Nederlanders. Die nota bene deel uitmaakten van een 'Nederlandse brigade'. Zo berichten over een Nederlandse inbreng in IS laat zien dat we toch ergens geraakt zijn. Zijn ze toch 'van ons'?

De ene na de andere politicus doet stoere uitspraken. Ook vandaag weer. Wie een terroristencursus volgt of geeft moet zijn paspoort kwijtraken, besloot ons parlement. En geld overmaken aan een broer, die als jihadist naar Syrië afreist is strafbaar, vindt het OM. We herinneren ons de uitspraak van premier Rutte dat wie Nederland verlaat voor de jihad niet meer hoeft terug te komen. En, eerlijk is eerlijk, ik zit daar ook niet op te wachten. Zullen deze jihadisten ooit weer normaal kunnen functioneren in onze samenleving, zelfs als ze spijt hebben en tot inkeer komen? Kunnen we daar ooit op vertrouwen?

De berichtgeving over de vermeende executie laat onbewust zien dat er ook iets anders in ons leeft. Ja, het zijn wel Nederlanders. Er zitten geboren Nederlanders tussen. Die bij onze kinderen in de klas hebben gezeten. Met wie we gewerkt hebben. Waarvan velen een beloftevolle toekomst tegemoet gingen. En opeens, en we snappen niet hoe dat kan, gingen ze sympathiseren met IS en vertrokken ze naar Syrië en Irak.

Ja, natuurlijk zeggen we dan dat het over en uit is. Je hoeft niet meer terug te komen. En dat de vermeende geëxecuteerden hun leiders zouden hebben tegengesproken betekent niet dat ze tot inkeer waren gekomen. Ze waren gewoon Hollands brutaal. En dat pikken ze daar niet. Maar hebben we dan helemaal niets meer met ze? Omdat ze toch Nederlander zijn, ook al pakken we hun paspoort af? Omdat hun families hier achterblijven in verbijstering en wanhoop?  Omdat het gewone jongens (en meiden) waren die om God weet welke reden dan ook gegrepen werden door het duivelse pact van wereldwijd opererende terroristen?

Buitenlandse zaken zal geen moeite doen om de vermeende 'Nederlandse brigade' vrij te krijgen, voor zover ze nog niet geëxecuteerd zijn. En dat kan ook misschien niet anders. Maar kunnen we in de week dat het verhaal van de Verloren Zoon centraal staat in de kerk komende zondag, ook de pijn voelen van de Vader? Zijn zoon wenste hem dood, en ging er met zijn deel van de erfenis vandoor. En verloor alles aan het leven dat hij wenste. Zijn wij die andere zoon, die alle banden met zijn broer definitief af wil snijden om wat hij gedaan heeft? Of zit er toch iets van gevoel van de Vader in, dat we hen toch Nederlanders noemen? Ook al kunnen we ze niet terughalen, alleen al omdat ze hoogstwaarschijnlijk niet eens terug willen. Maar stel dat.... En stel dat ze zich opnieuw zouden 'bekeren'? 180 graden terug...

Er zijn grenzen nodig die dichtblijven voor types als zij. En toch, zegt de Vader, ze zijn toch 'een van ons'....