Waarom heb je geen eigen plek in de kerk, maar is er wel voor iedereen plek? Overweging bij gemeenteavond over samenvoeging

Tekst: Efeze2: 8-22 

Efeze (bron: www.bijbelseplaatsen.nl)

In ons land ging de discussie de voorbije weken veelvuldig over de invloed in Nederland van de Turkse couppoging. Er is in Turkije na de couppoging een strijd aan de gang tussen aanhangers van de AK-partij en vermeende sympathisanten van Gülen. En die strijd lijkt over te slaan naar Nederland. De onrust die dat geeft houdt de gemoederen aardig bezig.

Wat de meeste verbijstering oproept is nog niet eens zozeer de onderlinge strijd, geloof ik. Wat de meeste verbijstering oproept is de agressie tegen de Nederlandse samenleving. Van nota bene in Nederland geboren Nederlanders van Turkse afkomst. Opmerkingen dat ze maar terug naar Turkije moeten gaan, terwijl ze daar nooit vandaan kwamen, komen voort uit de verbijstering dat sommige Nederlanders van Turkse afkomst kennelijk geen Nederlander willen zijn. Dit wordt dat afgezet tegen de trots die Amerikanen van buitenlandse afkomst hebben als ze eindelijk Amerikaans staatsburger worden. Waarbij ze zelfs openlijk elke loyaliteit aan de buitenlandse macht afzweren. Je bent en bent alleen Amerikaan. En daar zijn ze trots op.

Geen Nederlander willen zijn 

Wij in het oude Europa kennen dat niet, dat je een andere nationaliteit moet afzweren om Nederlander te kunnen zijn. En los van wat je politiek daarvan vindt nemen sommige mensen blijkbaar de ruimte om hun Nederlanderschap onder te waarderen. Waarop andere Nederlanders zeggen: ga dan maar weg. Je voelt dat dat eigenlijk niet kan, want waar moeten ze dan heen? Ze horen bij ons. En zelfs die zin is al niet goed: ze... Waarom laten wij ons verleiden tot hetzelfde wij-zij denken? Waarom bevestigen we wat zij zelf zeggen, namelijk dat ze geen Nederlander willen zijn? Ze zijn Nederlanders. Dat moeten ook wij niet ontkennen.

Hoe we hier politiek mee omgaan, dat is niet aan mij om daar iets over te zeggen. Ik beschrijf alleen maar wat ik zie en ik denk dat alle feiten kloppen. Er zijn Nederlanders die geen Nederlander willen zijn. Dat schokt en doet sommigen zeggen: ga dan maar weg. Waarmee we net zoiets raars zeggen als zijzelf. En we in wij-zij denken vervallen.

Geen christen willen zijn 

Ik moest hieraan denken toen ik het stuk uit de brief van Paulus aan de inwoners van Efeze las. Efeze, dat overigens in het huidige Turkije ligt.

Waarin ligt de kracht van het geloof? Preek 17-09-16 bij de start van de Actieweek van Kerk in Actie

Tekst: Psalm 27,4-9, Romeinen 8:31-39 en Mattheüs 5,1-12

Vanavond zijn we met gelovigen uit verschillende kerken bij elkaar. Misschien zijn er ook belangstellenden onder ons, die zich niet zozeer tot een kerk rekenen, maar wel mee willen doen vanavond. Vanavond start een actieweek van Kerk in Actie die aandacht vraagt voor de kerken in het Midden-Oosten. Maar waarom zouden we voor kerken bidden? Er zijn toch veel meer groepen van diverse soort die op de vlucht zijn. Yezidi's, Moslims en anderen. Maakt het dan uit wat mensen geloven? En bovendien: is religie hier ook niet de bron van alle kwaad? Van al dat geweld? En moeten wij onszelf er niet voor behoeden om vromer te zijn dan we zijn, met een gewelddadig verleden achter ons? En nog meer geweld in naam van onze Heer in deze tijd?

Allemaal goede vragen die bescheiden maken. Maar vanavond vragen we aandacht voor iets anders. Ja, naast christenen worden ook heel veel andere gelovigen en mensen met andere achtergronden slachtoffer van het vreselijke geweld. Maar christenen in deze regio trekken zich dat aan. Het zit in het DNA van ons geloof om niet slachtoffer te blijven, maar ook wat te doen voor al die vele vluchtelingen. En de christenen in het Midden-Oosten maken vaak zelf deel uit van die groep vluchtelingen. En proberen op andere plaatsen iets voor hun medemensen te betekenen.

De rek is eruit

We bidden voor kerken, omdat ze vluchtelingen helpen. En omdat ze merken dat de rek eruit is. Het zijn er teveel. Het duurt te lang. En zelf zijn ze ook vaak slachtoffer en dragen ze onzekerheden en littekens met zich mee. "Heer, hoe lang nog?" We bidden voor kerken, omdat ze ons gebed nodig hebben om het vol te houden. En we collecteren en voeren acties door heel het land, om ze aan middelen te helpen, waarmee ze vluchtelingen kunnen opvangen.

Waarom blijven christenen toch helpen?

Wat is dat, dat kerken dat blijven doen? Dat christenen dat blijven doen?

Wat brengt ons samen in de kerk? Preek 11-09-2016

Tekst: Exodus 32: 7-14 en Lucas 15: 1-10

Band Trinity tijdens het benefietconcert voor Finnspiration op 3 september jl. 

Wat brengt ons samen in de kerk? Vorige week hebben we nagedacht over wíe ons samenbrengt in de kerk. Dat zijn niet wijzelf, zelfs niet in al onze activiteit voor de kerk. Het is God die ons samenbrengt. Hij spreekt ons aan in ons leven in waar we in geloven, waar we voor staan, hoe we in het leven willen staan, in de zorgen die we hebben en de vreugden die we beleven. Daarin wil God ons aanspreken met zijn Evangelie. Dat gaat over ons leven. En in die zin roept Hij ons. Brengt Hij ons samen, ook vandaag weer in deze kerk.

En God brengt op zoveel meer plekken mensen samen, ook in de Kerk aan de Haven. En dat zijn niet noodzakelijkerwijs gescheiden plekken. Op alle plekken in de wereld waar mensen samenkomen worden mensen aangesproken door dezelfde God met hetzelfde Evangelie. Dat Evangelie kan op een andere manier spreken. En ook op een andere manier tot uiting komen in het gemeenteleven. Maar het blijft hetzelfde Evangelie dat spreekt van dezelfde God. Dus als God mensen samenroept, dan roept hij iedereen samen vanuit alle huizen en alle plekken om met elkaar samen te komen. Over kerkmuren heen.

God roept ons samen

Als ik mensen vraag hoe ze het in de kerk vinden, dan hoor ik vaak: leeg.

Waarom zouden we samen kerk willen zijn? Preek 04-09-2016 over 'Samen aan tafel'

Tekst: Deuteronomium 24: 17-22 en Lucas 14: 1,7-14

Foto: Renaud Camus (Flickr.com)

De komende maanden gaan we als gemeente intensief kijken naar hoe we samen kerk willen zijn in de toekomst. Nu zijn we nog ingedeeld in twee wijkgemeenten: de Kerk aan de Haven en de Ambrosiuskerk. De wijkkerkenraden en velen van u hebben aangegeven dat dat wel anders zou mogen; dat we wel meer samen zouden mogen doen. Dus dat gaan we doen. Hoe we dat gaan doen, welke vorm dat onze gemeente krijgt, is onderwerp van gesprek de komende maanden.

Hoe sta je erin?

Je kunt heel verschillend in dit proces staan. Er wordt door kerkenraadsleden en anderen heel actief en enthousiast aan gewerkt. Anderen praten mee op de avonden, soms met een kritische, maar vaker met een voorzichtig positieve blik. Weer anderen wachten af. Sommigen zijn gelaten of zelfs sceptisch. Maar wij allemaal samen zijn gemeente. En hoe blijven wij gemeente voor iedereen? Hoe zijn wij eigenlijk samen gemeente?

Bij wie lag het initiatief voor de kerk?

Misschien is het dan wel eens goed om weer eens even stil te staan bij wie het initiatief lag voor deze gemeente. Wie nam het initiatief voor de kerk? Bij wie ligt de allereerste actie?