Zat zojuist in de sportschool op een fiets, terwijl een van de televisies voor me een reclame van luxe auto's liet zien. Verschillende modellen zag ik razend snel en door elkaar heen voorbij flitsen en samen op een weg door de bergen rijden. Ik kreeg een gevoel van schoonheid over me heen. Ik vond het mooi. Maar zou ik zo'n dure auto willen hebben? Nee, en niet alleen vanwege mijn smaak, maar ook uit principe: NEE! Maar wat doe ik met dat gevoel dan? Was dat fout? Had ik dat niet mogen voelen? Ik realiseerde me met een glimlach dat ik dat natuurlijk mag voelen, maar dat dat niet hoeft te zeggen dat je een principe verloochent.
Toen dacht ik: principes kunnen je gevoel blokkeren, omdat je vindt dat je iets niet mag voelen. Maar zijn die gevoelens dan fout? Is het zo raar om iets mooi te vinden, te verlangen, te benijden, zelfs jaloezie of enorme woede? Nee, het is niet fout om dat te voelen. Het zou 'fout' zijn dat gevoel niet toe te laten, en je af te vragen: waarom voel ik dat? Wat wordt er in me opgeroepen? Wat heb ik nodig, niet als 'greed' maar als 'need'? En hoe ga ik daar dan mee om?
Zo moeten principes niet het gevoel op de proef stellen, maar het gevoel de principes. Als je je realiseert wat in jou je zo laat voelen, kun jijzelf de keuze maken een principe in je handelen al dan niet te volgen. Het bevrijdt je van principes die je niet in staat stellen je leven te kunnen beleven, dat is ook te voelen; los van de vraag of je die gevoelens één op één moet volgen. En het zorgt er nog meer voor dat de principes die je naleeft ook echt van jezelf zijn, omdat ze niet je gevoel dwingen, maar uit jouw verwerking van je gevoel voortkomen en kunnen leven. Zo kun je van iemand zeggen: hij leeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten