De nacht dat ik Amy Winehouse naar Drunen bracht en Whitney Houston overleed

Gisteravond laat zat ik in de trein op de terugweg vanuit Amsterdam. Ik had daar een voorstelling bijgewoond van de eerstejaars van Theateropleiding Selma Susanna. Met een aantal van hen heb ik cursussen gevolgd vorig schooljaar. Zij zijn de opleiding gaan doen, ik niet. Ze brachten een prachtig Engelstalig liedjesprogramma met solo's en ensemblenummers. Zonder uitzondering waren de solo's bijzonder emotioneel geladen liedjes. De liedjes bleken daarop uitgekozen. Om jezelf goed neer te kunnen zetten op het podium, moesten de eerstejaars leren dicht bij hun emoties te komen. Er zijn veel tranen gevloeid tijdens de lessen, vertelden ze me. Maar ze stonden er, en hoe. Wat waren ze via deze weg gegroeid!

Op de terugweg kwam ik in een sprinter terecht, die elk station aandeed tussen Utrecht en Den Bosch. In het vierzitje voor mij nam een verschijning plaats, die steeds opvallender werd. Ze maakte zich opvallend zwart rond haar ogen op, en ontdeed zich van veel warme kleding. Rondom een dun hempje schilderde ze diverse tekeningen in het zwart op haar armen en schijnbaar ook op haar decolleté, wat ik niet kon zien, omdat ik haar van achteren aanschouwde. Reacties van in een uitlopende treinreizigers bleven niet uit. Zij maakten bovendien slechts fases in het transformatieproces mee, dat deze vrouw onderging, en moesten dus helemaal verrast zijn. Ik wist ook niet goed waar het heen ging, tot dat zij haar pruik opzette. Daar zat ze: Amy Winehouse. Inmiddels herkend veranderden de reacties om haar heen van gelach en gegiechel naar interesse. Of ze Amy Winehouse nadeed en wat ze ging doen. Ze vertelde dat ze vanavond nog moest optreden in Drunen en onverwacht geen auto ter beschikking had, zodat ze genoodzaakt was met de trein te gaan. Omdat ze al laat was, kleedde ze zich maar om in de trein. Hoe ze dan nog zo laat in Drunen kwam, wist ze ook niet, mogelijk met een taxi. Dit was mijn moment om iets te zeggen vanaf mijn veilige afstand: 'Ik breng je wel. Ik kom er toch langs', zei ik.

Zo zat ik een kwartier later met Amy Winehouse in de auto op weg naar Drunen. Ik vroeg haar hoe ze gereageerd had op de dood van haar 'origineel'.Ze had gehuild vertelde ze. Ze vond haar een heel inspirerende persoonlijkheid. Ik vroeg haar wat ze inspirerend vond aan haar, omdat ik het gevoel had dat het verder reikte dan liefde voor haar muziek. Ze vertelde dat Amy Winehouse echte muziek wilde maken, waarin ze dicht bij haar emotie bleef. Ze had het hart op de tong, en daarom waren haar teksten ook zo scherp. Samen concludeerden we dat die emoties waarschijnlijk haar uiteindelijk teveel zijn geworden.

Om kwart voor twee zette ik Amy Winehouse af op het goede adres in Drunen. Ik ben niet blijven luisteren, want ik had de volgende dag nog mijn eigen verhaal te houden in de kerk om tien uur. Ze had in de trein op verzoek al iets gezongen en om haar heen riepen we samen: 'Amy lives!' Thuisgekomen zag ik dat 'mijn' Amy haar voetsporen inmiddels ruimschoots had verdiend in diverse talentenshows. Niet alleen in Nederland en België, maar ook in Duitsland in het programma Supertalent, waar ze zo kort na de dood van Amy in eerste instantie met boe-geroep werd ontvangen; tot ze ging zingen... Dat zingen deed ze pas sinds anderhalf jaar, vertelde ze. Eerst was ze slechts een look-a-like. Over verborgen gaven gesproken...

Nog even, voordat ik ging slapen, liep ik het laatste wereldnieuws af, dat niet meer alleen uit Friesland kwam. In hoofdletters meldde teletekst: WHITNEY HOUSTON OVERLEDEN. Nog zo'n geweldige zangeres die, wat haar doodsoorzaak ook is, ten onder is gegaan aan alcohol en drugs. Ze konden allebei het leven niet aan, Amy en Whitney, en ik bad dat ze beiden nu de rust zouden hebben die ze zochten. Emoties zijn de weg om liedjes oprecht en echt te kunnen brengen, maar je leert daarin jezelf ook kennen. Dan is het nodig dat er mensen zijn die jou ook kennen, en weten wat er in je omgaat. Zo praatten de eerstejaars over hun docent Selma, en ik voelde dat ik nog meer moois van ze zou gaan horen. En even vond ik het jammer, dat ik niet ben blijven luisteren naar 'mijn' Amy.

Toen moest ik maar gaan slapen; zeven uur later zou ik 'mijn' mensen moeten gaan vertellen waarom de Elfstedentocht niet doorging.