Op de laatste
zondag van het kerkelijk jaar gedenken we onze dierbare overledenen. Mensen die
we het afgelopen jaar uit handen hebben moeten geven in de handen van levende
God. En mensen die we al lang moeten missen. Op deze laatste zondag worden vaak
teksten gelezen die over meer gaan dan het moment waarop het leven van onze
dierbaren en van ons eindigt. Het gaat om een weidser perspectief in de
toekomst: Het moment waarop er geen dood meer zal zijn, geen rouw, geen
jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij. Het zijn troostrijke
woorden uit Openbaringen in een wereld, waarin je soms het gevoel kunt hebben
dat hij vergaat. Los van allerlei voorspellingen wanneer het einde van de
wereld zou kunnen zijn; iets waarover we niets kunnen zeggen, gaat het in ons
leven meer om momenten van verlies. Momenten dat de wereld lijkt te vergaan.
Ieder ervaart dat op verschillende momenten en in een verschillende
intensiteit, maar voor ons allemaal staat de wereld dan even stil en snakken we
naar Hem, die zegt: ‘Zie, ik maak alles nieuw!’ Over die ervaring maakte ik het
volgende gedicht, dat ieder op zijn eigen manier kan invullen met zijn eigen
beleving. Het gaat dus niet over mij; het gaat over onze ervaring die wij
vandaag delen: als onze wereld vergaat bij verlies.
Wanneer de
wereld vergaat weet ik niet.
Maya-kalenders
en zelfs Bijbelcitaten zeggen me niets.
Ik geloof
eigenlijk eerder dat God de wereld niet laat vergaan,
maar hem
vernieuwt.
Daar hoop ik op.
Daar leef ik
uit.
En toch: soms
heb ik het gevoel dat de wereld vergaat.
Al draait hij
dan wel door.
Alles draait
door.
Maar ik sta
stil.
En dat is dan
niet een moment
waarop ik het
alleen maar even niet meer zie zitten.
Mijn wereld
vergaat als ik iemand of iets heb verloren,
en me zelf
verloren voel,
omdat het nooit
meer goed komt.
En het zal
daarna wel weer beter gaan.
De ene keer
sneller dan de andere.
De wond is de
ene keer ook dieper dan de andere keer.
Of het verlies
kwam onverwachter,
of van
dichterbij.
Soms is het
gewoon angst hoor,
maar wel diepe
angst.
Dat ik niet mag
en kan bestaan.
Dan ben ik bang,
als het laatste
beetje zelfvertrouwen eraan gaat
en ik niet weet
waar ik het zoeken moet.
Angst en
razernij kunnen dan dichtbij elkaar liggen,
de redelijkheid
voorbij.
Ik voel me dan
net de psalmist,
met vijanden om
hem heen.
Maar net als hij
op God vertrouwen en niet bang zijn?
Kijk eens wat
mensen mij aandoen!
Tenminste, zo
voel ik dat.
Hoe zou ik dan
kunnen vertrouwen en niet bang zijn?
Als mijn wereld
vergaat,
doe dan niet
alsof dat niet zo is
en de wereld wel
doordraait.
De mijne staat
even stil.
Als mijn wereld
vergaat,
word dan niet
moedeloos.
Dat ben ik al.
Als mijn wereld
vergaat,
en ik boos
wordt,
temper mijn
woede dan niet.
Laat me razen,
en troost me,
en vang mijn
tranen op in een kruik.
Als mijn wereld
vergaat,
kom dan niet met
God op de proppen
en dat Hij wel
alles nieuw zal maken,
want dat wil ik
dan niet,
want het is niet
zo:
mijn wereld
vergaat.
Als mijn wereld
vergaat
en jij mij
troost
laat me meer van
God zien
dan in
goedbedoelde opbeurende woorden.
Dan zul je
verbaasd staan dat ik weer verder kan
en dat de wereld
echt nieuw wordt.
Als mijn wereld
vergaat
kijk ik niet
omhoog
maar kijk ik
omlaag.
En als mijn
wereld vergaat,
staat God niet
van ver te kijken tot ik eindelijk opkijk,
maar komt hij
naar mij toe.
‘Gods woonplaats
is onder de mensen,
hij zal bij hen
wonen.
Hij zal alle
tranen uit hun ogen wissen.’
Als mijn wereld
vergaat,
zal de wereld
nooit meer hetzelfde zijn.
Maar hoe triest
dat ook is,
hier begint wel
de toekomst voor een nieuwe wereld.
Als mijn wereld
vergaat,
accepteer dan
dat hij nooit meer hetzelfde zal zijn
voor mij,
en bouw met mij
aan een nieuwe wereld.
Want ook als
mijn wereld vergaat:
zelfs de doden
zullen we niet verliezen,
want zij gaan
ons voor naar God toe.
Wij zullen
volgen,
en altijd bij
God zijn.
Ik weet niet
wanneer de wereld vergaat.
En hoe vaker
mijn wereld vergaat,
hoe zekerder ik
weet dat God bij ons komt en ons troost,
en met ons op
weg gaat naar een nieuwe wereld.
Zo is het ook
nu,
wanneer onze
gang door het leven,
en het kerkelijk
jaar even stopt:
we gaan op weg
naar een nieuwe wereld,
met God aan onze
zijde.
In de wereld
waarin wij verliezen,
zal een Kind
geboren worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten