Zojuist de film 'Des Hommes et des Dieux' gezien, die we maandag 23 januari gaan vertonen in de Ambrosiuskerk om 20.00u.Een indrukwekkende film. Acht Franse monniken leven in het Algerije van de jaren '90, dat verscheurd wordt door een bloedige burgeroorlog tussen een corrupt leger en islamitische fundamentalisten.
De monniken zijn met hun klooster vergroeid met de dorpsgemeenschap, en leven in harmonie met de moslims. Kern daarvan is de liefde voor elkaar, die ook de Koran voorschrijft.
De monniken komen in het nauw als ze in hun barmhartigheid ook medische zorg verlenen aan terroristen. Zo worden ze vogelvrij.
Hoe houden ze het uit? Blijven ze? En waarvoor dan?
De film laat de radeloosheid, de wanhoop, de twijfel, maar ook de moed in al zijn diepgang zien. Het zijn geen helden, het zijn mensen, mensen van God, die niet anders kunnen dan blijven... en zullen sterven.
De manier waarop gefilmd is hoe ze dat onder ogen zien, tijdens een avondmaaltijd, is aangrijpend. Niets is gemaakt, kortzichtig of naïef aan hun besluit te blijven, en hun bereidheid te sterven. Niet als martelaar, maar als getuige van de liefde, tot het laatst. Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze (1 Korinthiërs 13: 7).
Wees van harte uitgenodigd om deze film mee te komen bekijken. Of er een gesprek na is hangt af wat die bij jou oproept. En de film spreekt voor zich, en neem je met je mee.
Een mooie film, als je dat zo zeggen mag, in de zin van eerbiedig gemaakt. Maar daarmee ook geen actiefilm. De film heeft de snelheid van de rust van het klooster als een dreigende stilte naar wat onvermijdelijk komen gaat. Dat laat het stille spel goed tot zijn recht komen. Een film die de moeite waard is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten