W/Daarom zijn kinderen niet normaal?/!

Een kind, een kind, is zoveel meer,

dan een aanstaande dame, of een aanstaande heer.

Wie niet in het kind het wonder ziet,

die snapt het hele liedje niet.

Laatst hoorde ik een moeder tegen haar kind verzuchten: 'Doe eens even normaal'. Ik heb nog nooit een normaal kind gezien. En ik denk dat ik het ook niet zal willen zien, en willen geloven: dat er normale kinderen bestaan. Want als er normale kinderen bestaan, dan bestaan er ook abnormale kinderen. En die zijn er al genoeg, horen we. Kinderen met allerhande etiketten. En als ze niet lastig zijn, dan vinden we ze wel 'bijzonder'. En staan we juist op onze achterste benen als dat niet erkend wordt.

Elk kind is stuk voor stuk een wonder. En daarom zullen er kinderen zijn die zich nog wonderlijker gedragen dan andere. Maar elke keer als een kind als 'apart' of 'bijzonder' wordt benaderd steekt er iets in mij. Omdat een kind dan benaderd wordt in waar het in tekort schiet. Wat het mist. Wat het niet goed doet. En dan is het een 'probleem'. En wie gaat dat oplossen?

Ik word keer op keer geraakt als ik mensen kinderen zie benaderen in hun mogelijkheden, en niet in hun beperkingen. Niet in wat ze níet kunnen, maar in wat ze wel kunnen. Ja, het is behoorlijk lastig als kinderen niet mee kunnen komen, om wat voor zorgelijke reden dan ook. Maar als een kind een probleem wordt, dan stellen we onszelf in het centrum en niet het kind.

Ik geloof dat God ons niet ziet naar onze tekorten, maar naar onze mogelijkheden. Die heeft Hij immers zelf in ons geschapen. En Hij zag dat het goed was. Elke keer weer zien we in de Bijbel mensen opstaan, nadat God ze gehoord en gekend heeft. Soms ook door uitdrukkelijk te benoemen wat er verkeerd gaat. Maar altijd vanuit de persoon zelf, en niet omdat hij of zij 'lastig' is voor anderen. Hooguit omdat God het zelf pijn doet een mens zo te zien, Beperkt, en niet tot volle bloei gekomen.

Kinderen staan voor God in het middelpunt. 'Laat de kinderen tot Mij komen' zei Jezus. Wie niet in het kind het wonder ziet, die snapt het hele liedje niet. Het versje van Toon Hermans drukt uit wat ik voel als ik kinderen zie opbloeien in een benadering die bij hen aansluit en hen aan het licht laat komen. Soms is dat heel moeilijk en een kind kan ook het bloed onder je nagels vandaan halen. Of je slapeloze nachten bezorgen. En ik zou wensen dat we het allemaal kunnen volbrengen. Thuis, in het onderwijs, in de kerk. Daarom kijk ik uit naar de thema-avond van de Juliana van Stolbergschool over positief en creatief opvoeden. Want als we kinderen zien in hun mogelijkheden en niet in hun tekorten, dan kunnen we misschien het wonder zien. En komen we uit de sleur van volwassen verwachtingen van onze kinderen, waarin ze 'normaal' moeten doen en zijn. Dat gaat niet vanzelf, maar daar is elk kind ook een wonder voor.

Meer informatie over de thema-avond op woensdag 14 januari is te vinden op www.julianavanstolbergschool.nl.