Gisteravond was Youp van 't Hek bij Pauw & Witteman. Hij lichtte daar zijn actie tegen T-Mobile toe, waarover hij een column in NRC Handelsblad had geschreven. Wat in eerste instantie een allerindividueelst voorbeeld leek van persoonlijke frustratie, blijkt een open zenuw te raken in onze samenleving. En Youp had dat goed voorvoeld toen hij zijn column schreef. Het gaat niet over zijn frustraties en die van zijn zoon over het afhandelen van diefstal, reparatie en vervanging van een telefoontoestel, of om het eindeloos verlengen van contracten om dat mogelijk te maken; en daarvoor eindeloos moeten wachten. Het gaat over de frustratie van heel veel Nederlanders dat ze niet meer binnenkomen bij de bedrijven en instellingen die voor hen basisbehoeften vervullen. Het gaat over álle telecombedrijven, die je met heel veel charme binnenhalen, maar als je eenmaal binnen bent, onbereikbaar zijn. Maar het gaat ook over kabelmaatschappijen, maar ik denk ook ziektekostenverzekeraars, energiemaatschappijen en pensioenfondsen. En kun je daar overheden aan toevoegen, die voor sommigen een onbegrijpelijke vergunningen en voorzieningenbeleid hebben? Het gaat over al die instellingen die in basisbehoeften voorzien, maar onbereikbaar zijn. Niet alleen letterlijk per telefoon, maar ook figuurlijk in de onbegrijpelijke nota's en voorwaarden. En waar je voor begrip eindeloos moet wachten.
Je kon er dus op wachten. Youp van 't Hek heeft heel goed aangevoeld dat veel mensen hieraan lijden. Dat het geen allerindividueelst gezeur is van een omhooggevallen ster die zijn bekendheid zou misbruiken; nee, dat is het zeker niet. Youp heeft begrepen dat mensen zich hierdoor bedreigd voelen. Bedreigd in hun basiszekerheden. Vroeger waren energie- en telefoonmaatschappijen van 'ons'. Dus waren 'wij' de enige belanghebbenden. En ook het principe van verzekeren is dat 'wij' ons gezamenlijk en solidair verzekeren van elkaars steun wanneer het tegenzit. Dus klantenservices waren bedoeld om de 'eigenaren' te dienen. Nu moet je smeken om de gunst van een almachtig opperwezen, is het gevoel.
Ik moet daarbij denken aan Youps eigen grap over iemand die zegt altijd bereikbaar te moeten zijn: 'Als je echt iemand bent, dan ben je onbereikbaar... God!' En inderdaad, het lijkt bijna een eindeloos gebed dat mensen moeten doen aan een god die in eerste instantie iets moois geschapen lijkt te hebben, dat echter onderhevig blijkt te zijn aan de zondeval; een god, die ons wil doen geloven dat het aan ons ligt en wij lastig zijn - de schepping was toch immers goed -, en die zich niet thuisgeeft voor herschepping. Terwijl mensen reikhalzend uitzien naar verlossing...
Je kon er dus op wachten. Mensen hebben lang genoeg in de wacht gestaan. 'We zijn begonnen', twittert Youp. Inderdaad: we. Youp vertegenwoordigt veel mensen, en niet enkel zijn 50.000 followers op Twitter. Dit zijn de zaken waar mensen zich druk om maken, waarom ze zich vervreemd voelen van de samenleving. Waardoor, is mijn stelling, ook een partij als de PVV zoveel stemmen krijgt. Het gaat niet om de Islam, maar om het gevoel van de 'hardwerkende' Nederlander dat Nederland niet meer van hen is (daarom slaat 'Gewoon doen' zo aan!). En dat gaat gewoon over dit soort dingen: over de toegankelijkheid van instituten die ons moeten dienen, en niet andersom. Of ze nu T-Mobile heten, of Youpie C., of anders. Mensen die slechte ervaringen hebben in hun individuele problemen voelen zich crimineel behandeld. En dat pikken 'we' niet meer. Je kon erop wachten; 'we zijn begonnen'.
De column van Youp in NRC Handelsblad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten