Te vaak leef ik niet in het 'nu'. Dan denk ik aan wat er
allemaal zou kunnen gebeuren. En voel ik soms angst, en bij andere dingen
enthousiasme. Ik denk aan wat ik eigenlijk wil met 'het leven'. Welke kant mijn
carrière op zou kunnen gaan, en met wie en waar ik dat zal doen. Ik denk in de
winter aan de lente. In de lente aan de zomer. En in de zomer aan de herfst en
de winter die er weer aankomen. En waar ik zo tegenop zie. Ik denk aan wat ik
morgen moet doen. En wat ik straks moet doen. En wat ik eigenlijk zou moeten
doen...
Want er zijn ook dingen die ik moeilijk vind aan het
'nu'. Dingen die onaf zijn of maar niet
af komen. Relaties met mensen die niet goed gaan. Dingen die ik fout doe en die
ik onder ogen moet komen als ik naar het 'nu' kijk. Er zijn ook dingen waar ik
gewoon tegenop zie om eraan te beginnen. En waarvan ik graag wil dat het af is.
En denk hoe dat dan zal zijn. Ik wil resultaat zien. Ik wil zien hoe het zijn
zal als ik hier doorheen gegaan ben, als het allemaal voorbij is, klaar is, af
is, goed is. Maar ik voel dan ook dat ik niet in het 'nu' leef.
Toch zou ik ook niet in het 'nu' willen blijven hangen. 'Stilstand
is achteruitgang', of in ieder geval: ik kom dan niet verder. Maar het enige
startpunt dat ik heb is het 'nu'. Als ik alleen maar blijf denken aan hoe ik
zou willen dat het leven zou zijn, en ik begin er 'morgen' mee, dan wordt het
nooit 'vandaag', 'nu'. 'Vandaag is het begin van de rest van je leven'. En
'vandaag' heeft een belofte. Voor de rest van je leven. Waar het heen zal gaan
weet ik niet. Maar het belooft wat te worden.
Alleen moet ik niet nu al het resultaat willen zien, of
binnen handbereik hebben. Ik weet niet hoe het zal gaan. Ik weet ook niet of
wat ik in mijn hoofd heb lukt. Ik weet zelfs niet of het kan. Te vaak blijven
we hangen in wat we heel graag zouden willen of in wat we denken dat niet kan.
'Iedereen dacht dat het niet kon, totdat er iemand kwam die dat niet wist.'
Vandaag is een belofte, voor de rest van je leven. Maar dat
is een weg. Geen eindbestemming. Of misschien zou je moeten zeggen: die weg is
het doel. Raak dus niet ontmoedigd als je niet weet wat er gaat gebeuren. En
staar je er niet blind op of je in de horizon al iets ziet gloren. Hier, nu,
ligt je weg. Niet om te blijven hangen, maar om te gaan. Stap voor stap. Met de
enige zekerheid, dat er na de stap weer een stap komt. En dat je medereizigers
zult vinden, die met je meegaan. Je hoeft het niet alleen te doen als je je
focust op waar je bent. Alleen daar, hier in het nu, kun je mensen ontmoeten
die mee zullen gaan.
Ds. Otto Grevink is
predikant van de Ambrosiuskerk en schrijft op zijn blog www.ottogrevink.nl over
leven en geloof
Geen opmerkingen:
Een reactie posten