dinsdag 23 februari 2016

Iedereen wil je - korte muzikale overweging

Deze blog is de uitwerking van een opdracht van ds. Bas van der Graaf op de Missionaire Specialisatie die ik volg. Een korte overweging bij popmuziek. De uitvoering zong ik zelf tijdens de Shaffydienst op 25 mei 2008 - andere uitvoeringen van Shaffy zelf bleken niet op Youtube te staan.


Soms is de last even te groot. Alle verwachtingen van mensen vliegen je even naar de keel. Een last die mensen op je schouders laden. Iedereen legt z'n eigen leven op je schouder. En iedereen legt jouw eigen leven naast zich neer. Een enorm beklemmend gevoel. Hallo, mag ik er ook nog zijn?! Een gevoel dat je in het spoor moet lopen dat andere mensen voor je leggen. Geen kritisch geluid mag laten horen. Mee moet gaan in het koor van meezingers. Want zo moet het gaan en niet anders. Maar waar is jouw weg?

Het is mooi om er voor anderen te mogen zijn. En goed om iets voor een ander te kunnen betekenen. Maar dat kan alleen als we zelf ook mogen bestaan. Als je het gevoel krijgt dat je alleen maar de last van anderen draagt, dan hou je dat gewoon niet vol. Jij mag er ook zijn. Ja, het kan veel betekenen voor mensen om een luisterend oor te zijn, om een last in hun leven mee dragen, om mensen te steunen. Maar er moet altijd ruimte blijven voor jouzelf. Je hoeft de hele wereld niet te dragen zoals de mythische figuur Atlas. En je hoeft niet van iedereen te zijn. Je bent van jezelf.

Kom, leg jouw eigen leven nu maar op m'n schouder/Kom, leg jouw eigen leven nu maar bij mij neer/Kom in m'n armen want het wordt een dagje kouder/Kom, want de anderen krijgen mooi het heen en weer. Het klinkt voor mij als een muzikale vertaling van wat ik lees in Mattheüs 11: 28-30: "Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht." We kunnen met de last die wij voelen op onze schouders ergens terecht, bij Jezus. Zo ervaar ik dat tenminste. Neem het alsjeblieft even van me over, Jezus, ik verzuip anders. Voor God mogen wij bestaan, en mogen we de last die anderen op ons laden - ook door wat we zelf vinden dat we eigenlijk zouden moeten - even naast ons neerleggen.

Even, want Jezus leert ons ook wat, zegt hij. Hij leert ons ons leven weer op onze eigen schouders te leggen. Te denken aan onszelf. Dat is niet egoïstisch. Het gaat in samenspraak met Jezus. Het brengt verlichting als je niet alles zelf hoeft te dragen, maar ook kunt zeggen: wat moet ik hiermee? Mag ik het ook even laten? Laten we daar eens mee beginnen: Kom, leg je leven nu maar op je eigen schouder/Kom, leg de buitenwereld nu maar naast je neer/Kom, leg je eigen leven nu maar op je schouder/Kom, leg de buitenwereld nu maar eens een keer naast je neer.

Liedtekst:

Iedereen wil je

Iedereen helpt jou van alles af
Iedereen helpt jou van wieg tot graf
Iedereen helpt jou tot je straf
Iedereen helpt jou, je bent bekaf

Iedereen legt z'n eigen leven op je schouder
Iedereen legt jouw eigen leven naast zich neer
Iedereen maakt jouw eigen jeugd weer een dag ouder
Iedereen maakt jouw eigen vreugde tot verweer

Iedereen houdt jou van alles voor
Iedereen houdt jou in eigen koor
Iedereen houdt jou z'n eigen oor
Iedereen houdt jou in z'n eigen spoor

Iedereen zegt altijd heel eerlijk wat-ie vindt
Iedereen zegt alles heel eerlijk in vertrouwen
Iedereen vlecht je haren want je bent een kind
Iedereen strijkt jouw hemd en broek in eigen vouwen

Iedereen wil jou op eigen grond
Iedereen wil jou mond op mond
Iedereen wil jou als zijn eigen hond
Iedereen wil dat je niet bestond

Kom, leg jouw eigen leven nu maar op m'n schouder
Kom, leg jouw eigen leven nu maar bij mij neer
Kom in m'n armen want het wordt een dagje kouder
Kom, want de anderen krijgen mooi het heen en weer

Iedereen wil jou voor zich alleen
Iedereen wil jou om zich heen
Iedereen wil jou in 't algemeen
Iedereen gooit jou als een dobbelsteen

Kom, leg je leven nu maar op je eigen schouder
Kom, leg de buitenwereld nu maar naast je neer
Kom, leg je eigen leven nu maar op je schouder
Kom, leg de buitenwereld nu maar eens een keer naast je neer

(tekst en muziek: Ramses Shaffy)


vrijdag 19 februari 2016

Het belooft nu wat te worden! Blog voor de Wijkkrant

Te vaak leef ik niet in het 'nu'. Dan denk ik aan wat er allemaal zou kunnen gebeuren. En voel ik soms angst, en bij andere dingen enthousiasme. Ik denk aan wat ik eigenlijk wil met 'het leven'. Welke kant mijn carrière op zou kunnen gaan, en met wie en waar ik dat zal doen. Ik denk in de winter aan de lente. In de lente aan de zomer. En in de zomer aan de herfst en de winter die er weer aankomen. En waar ik zo tegenop zie. Ik denk aan wat ik morgen moet doen. En wat ik straks moet doen. En wat ik eigenlijk zou moeten doen...

Want er zijn ook dingen die ik moeilijk vind aan het 'nu'.  Dingen die onaf zijn of maar niet af komen. Relaties met mensen die niet goed gaan. Dingen die ik fout doe en die ik onder ogen moet komen als ik naar het 'nu' kijk. Er zijn ook dingen waar ik gewoon tegenop zie om eraan te beginnen. En waarvan ik graag wil dat het af is. En denk hoe dat dan zal zijn. Ik wil resultaat zien. Ik wil zien hoe het zijn zal als ik hier doorheen gegaan ben, als het allemaal voorbij is, klaar is, af is, goed is. Maar ik voel dan ook dat ik niet in het 'nu' leef.

Toch zou ik ook niet in het 'nu' willen blijven hangen. 'Stilstand is achteruitgang', of in ieder geval: ik kom dan niet verder. Maar het enige startpunt dat ik heb is het 'nu'. Als ik alleen maar blijf denken aan hoe ik zou willen dat het leven zou zijn, en ik begin er 'morgen' mee, dan wordt het nooit 'vandaag', 'nu'. 'Vandaag is het begin van de rest van je leven'. En 'vandaag' heeft een belofte. Voor de rest van je leven. Waar het heen zal gaan weet ik niet. Maar het belooft wat te worden.

Alleen moet ik niet nu al het resultaat willen zien, of binnen handbereik hebben. Ik weet niet hoe het zal gaan. Ik weet ook niet of wat ik in mijn hoofd heb lukt. Ik weet zelfs niet of het kan. Te vaak blijven we hangen in wat we heel graag zouden willen of in wat we denken dat niet kan. 'Iedereen dacht dat het niet kon, totdat er iemand kwam die dat niet wist.'

Vandaag is een belofte, voor de rest van je leven. Maar dat is een weg. Geen eindbestemming. Of misschien zou je moeten zeggen: die weg is het doel. Raak dus niet ontmoedigd als je niet weet wat er gaat gebeuren. En staar je er niet blind op of je in de horizon al iets ziet gloren. Hier, nu, ligt je weg. Niet om te blijven hangen, maar om te gaan. Stap voor stap. Met de enige zekerheid, dat er na de stap weer een stap komt. En dat je medereizigers zult vinden, die met je meegaan. Je hoeft het niet alleen te doen als je je focust op waar je bent. Alleen daar, hier in het nu, kun je mensen ontmoeten die mee zullen gaan.


Ds. Otto Grevink is predikant van de Ambrosiuskerk en schrijft op zijn blog www.ottogrevink.nl over leven en geloof

Waarmee dien je de gemeente? Preek 14-02-16 bij de wervingsactie voor ambtsdragers

Tekst: Lucas 4: 1-13

Waarmee dien je de gemeente? Jezus wordt op de proef gesteld door de duivel, in de woestijn. Zou hij niet graag belangrijk willen zijn? Zou hij niet graag leiding geven? Zou hij niet graag populair willen zijn? En wij…? Jezus geeft zelf het antwoord. Met woorden uit de bijbel. En die wijzen een andere weg. Naar bidden, geleid worden en dienen. Waarmee dien jij de gemeente?

In de afgelopen week mocht ik met een gespreksgroep van gemeenteleden praten over het bijbelverhaal van vandaag. En we kwamen al gauw te spreken over de veertigdagentijd. In hoeverre leeft dat voor je? Om een periode in het jaar wat meer stil te staan bij je geloof en hoe het staat met je relatie met God, met de mensen om je heen, en met jezelf. Ik moet daarbij zeggen: ik was in gesprek met gemeenteleden die geen betaald werk meer doen. Dus de druk van werk en de zorg voor kinderen kennen ze niet meer; hoewel de zorg om het werk van kinderen en de zorg voor hun kinderen natuurlijk wel eens aandacht vraagt. Maar het is geen dagelijks ritme meer dat bewust bezig zijn met je geloof kan verdringen. Je hebt als je wilt zo eens wat vaker de tijd om dingen te overdenken. Een aparte bezinningstijd, nee, daar hadden sommigen vroeger nog wel gevoel voor, maar nu minder. Alsof de jaren ook de scherpe kantjes van geloof afhalen, en dus ook de scherpe kantjes van het kerkelijk jaar. Die bezinningsperioden, dat de verhalen wat heftiger zijn en dat de thema’s veel meer schuren, worden wat minder scherp. Misschien is het met het klimmen van de jaren meer een balans opmaken dan bezinnen. Je verzilvert je leven en zo is het goed.

Wat gebeurt er als je gedreven wordt, door de Geest?
Jezus staat nog maar aan het begin. Dat is een verschil. Zoals je in je jonge jaren vol ergens voor kunt gaan. Zo gaat Jezus gedreven door de Geest de woestijn in en zwerft hij daar veertig dagen rond. Ik begrijp dat vorige week mijn voor-voorganger in deze gemeente de Naardense Bijbel aanprees, en inderdaad staat daar preciezer: door de Geest is hij geleid in de woestijn.

Wat is dat en herkennen we dat?

Wat is onze onderlinge band in de kerk? Preek 31-01-16 bij bevestiging PG ambtsdragers


In de eerste dienst deze zondag vieren we als Protestantse gemeente in de Ambrosiuskerk. Twee gemeenteleden, Frans Grims en Kees de Kramer, zullen bevestigd worden als ouderling-kerkrentmeester van onze Protestantse gemeente. We zijn verheugd als mensen hun gaven benutten voor de kerk van Christus. Die kerk, met Christus aan het hoofd, is gebouwd op al onze verschillende gaven, en zo zijn wij één in verscheidenheid. De tweede lezing gaat daarover.

In de evangelielezing lezen we het vervolg op de lezing van vorige week, waarin Jezus in zijn vaderstad uit Jesaja leest. ‘Vandaag hebben jullie deze schrifttekst in vervulling horen gaan.’ Toe maar. ‘Dat is toch de zoon van Jozef?’ En vervolgens legt Jezus de spannende vraag neer: voor wie is die vervulling bedoeld? Of voor ons: voor wie zijn wij eigenlijk kerk? Een spannende vraag die de gemoederen in Nazareth flink bezig houdt. Ons ook komende zondag in het tweede deel van een tweeluik als vervolg op het eerste deel dat nog na te lezen is op www.pgwaalwijk.nl/jezusbetrekkenbijjeleven

We vieren vandaag als één Protestantse Gemeente dat twee van onze leden bereid zijn om hun steentje, net als vele anderen, bij te dragen. In hun geval aan het beheer van onze kerkelijke gemeente. Ondanks dat wij als één gemeente nog onderverdeeld zijn in twee wijkgemeenten, doen we al veel samen, en zijn wij één. Waaronder in dat kerkelijke beheer. We zijn als het ware in gemeenschap van goederen getrouwd.

Waarin ligt onze eenheid en waarin onze verschillen?
Die eenheid is niet vanzelfsprekend.