maandag 14 november 2016

Hoe pioniert de EO?

Hoe communiceer je het christelijk geloof in deze tijd? De Evangelische Omroep heeft net als de kerken de missie om het Evangelie te communiceren. Maar hoe doen we dat in ieders eigen context? Kerken en omroep zoeken hier allebei naar en vinden elkaar in het pionieren. Dat bleek op een werkbezoek van de Raad van Kerken Nederland bij de EO, waar ik vanmiddag aan deelnam.

Drie handvatten
Om het christelijk geloof te kunnen communiceren gaf de EO in de persoon van manager Tineke van der Velde drie handvatten:
1. Ken je publiek en de context waar ze de boodschap ontvangen
2. Benoem en bewaak (!) je kernboodschap
3. Durf te variëren in de vormen (bijv. op diverse platforms)

Hoe expliciet ben je in die boodschap en voor wie is die?
Kun je in de huidige tijd wel helder zijn over je eigen geloof? Sluit je daarmee anderen niet uit? De EO wil in haar boodschap expliciet en inclusief zijn. 'Expliciet' gaat over transparantie over waar je voor staat: je bronnen en je normen en waarden. De boodschap gaat over Jezus. Punt. Maar die boodschap wil niet mensen uitsluiten. Vandaar 'inclusief'. Het sluit mensen niet uit, maar in. Een uitgangspunt dat ik ook tegenkwam bij een reis door Londen met pioniers in opleiding bij St. James' Piccadilly, waar men expliciet en inclusief met de boodschap omgaat en zo een helder profiel heeft, waarin ze zwervers en LGTB's en vele anderen welkom heten.

Net pionieren
Ik hoorde vanmiddag als pionier hele bekende uitgangspunten én dilemma's. Wat de EO doet is op veel fronten gewoon pionieren:
1. in de zoektocht naar hoe je in een seculiere - neutrale - omgeving binnen de mediawet toch expliciet kan zijn over je boodschap en open bent naar iedereen.
2. in de moeite met de achterban, of dat nu omroepleden of kerkleden zijn, waar je enigszins los van moet komen om gewoon te pionieren en mensen te bereiken die anders niet bereikt worden. Zonder je daarmee van je achterban te vervreemden.
3. rondom programma's en concepten kunnen zich communities gaan vormen, zoals bij Nederland Zingt, die reageren via Facebook en elkaar opzoeken op Nederland Zingt reizen. Meetups op zijn EO's.
4. de inzet van veelal jonge mensen op (social) mediagebied om echt bij de tijd te zijn.

Boeiend om de overeenkomsten te ontdekken tussen het pionieren van de EO en van de Protestantse Kerk. In december mag ik meewerken aan de Vermoeden vieringen op Radio 5. Ook zo'n 'pioniersplek' van Marleen Stelling. Ik verheug me erop te zien hoe daar gepionierd wordt. We blijven in gesprek. Dat hebben we afgesproken.

woensdag 9 november 2016

Het gelijk van de middelvinger

De kiezer heeft altijd gelijk. Daar heeft onze regering al problemen mee, laat staan de aanhangers van Hillary Clinton. Maar de kiezer heeft altijd gelijk. Dus ook als hij zijn middelvinger opsteekt. Maar wat moeten we ermee?

Met stijgende verbazing heb ook ik de opkomst van Donald Trump gevolgd. Bij tijd en wijle walgend. Maar de kiezer heeft altijd gelijk. Ook als hij zijn middelvinger opsteekt.

Wat zegt die kiezer? Dat is moeilijk, want hoe analyseer je een aardverschuiving? We zijn geneigd om te zeggen: ja, de kiezer zegt wel dat..., maar ze zeggen eigenlijk... Nee, ze zeggen wat ze zeggen. Deal with it.

Waar heeft de kiezer pijn?
En dat is moeilijk. Want de kiezer steekt denk ik echt zijn middelvinger op. Niet alleen Trump. Of Wilders. En dat doet pijn. Maar de kiezer heeft ook pijn. Voor zover ik het kan begrijpen denk ik dat hij de vele veranderingen beu is. Veranderingen, die alleen maar onzekerheid geven en hem niets opleveren. Nee, anderen lijken ervan te profiteren, maar hij niet. Voor het eerst komt er een generatie die het wellicht niet beter heeft dan de vorige. Die moet leven in een wereld met allemaal nieuwe invloeden. Nieuwe culturen, nieuwe technologieën. En nieuwe arbeidsomstandigheden die veel onzekerder zijn. En dat doet hem machteloos voelen. En het is een logische emotie van de kiezer om dan kwaad te worden.

De nieuwe redelijkheid is onredelijk
Die woede moet een plek krijgen, ook in onze verkiezingscampagne. En die moeten we niet meteen te lijf gaan met een 'nieuwe redelijkheid'. Want dit is de nieuwe redelijkheid: een onredelijke redelijkheid. En die heeft redenen te over om onredelijk te zijn. En zeg nooit tegen een onredelijk iemand dat hij onredelijk is. Als je dat wel eens gedaan hebt, dan weet je hoe feller het antwoord is.

Dictators kwamen op voor genegeerde mensen
En laten we niet te snel vervallen in dictatoriale parallellen. Kijk eens achter de opkomst van die dictatoriale regimes. Daar zat veel genegeerde onredelijkheid. Juist die parallellen moeten ons er alert op maken echt werk te maken van onze democratie, waarin mensen zich blijkbaar uitgesloten voelen. Niets te zeggen voelen hebben. En als dat onredelijk is, best. Maar de kiezer heeft gelijk, ook als hij zijn middelvinger opsteekt.

Geen middelvinger, maar een uitgestoken hand
Ik steek mijn middelvinger niet op. Niet naar de democratie, maar ook niet naar de kiezer. Want hoe erg ik er ook van baal, de kiezer heeft gelijk. En zo lang ik zelf ook een van die kiezers ben, zal ik hen niet afvallen. En mijn hand naar hen uitsteken.