Wat is de
kracht van het Paasverhaal? Als je de enorme belangstelling mag geloven voor uitvoeringen
van de Matthäus Passion, The Passion en allerlei andere concerten dan lijkt dat
toch vooral te zitten in het Passieverhaal: het verhaal van het lijden van
Christus. Dat verhaal van de Opstanding is als vaag vergezicht aan het eind van
moderne uitvoeringen wel een baken van hoop om daarna in ieder geval weer naar
huis te kunnen, maar mensen worden geraakt juist door het herkenbare lijden en
de emoties die dat oproept. Dat het Paasverhaal, het verhaal van de Opstanding
van Jezus, minder volle kerken trekt heeft misschien niet zozeer te maken met
de theologische vraag hoe dat kan, die Opstanding uit de dood, maar meer met
het gevoel dat het een onvoorstelbaar happy end is. Een ongeloofwaardig slot van
een verder zo voorstelbaar en geloofwaardig lijdensverhaal.
Het lijkt
erop alsof een van Jezus’ eigen leerlingen, Thomas, daar ook last van heeft.
Zijn naam betekent Tweeling. Blijkbaar hinkt hij op twee gedachten. Aan de ene
kant wil hij graag geloven dat Jezus leeft, maar het komt hem zo onvoorstelbaar
over dat hij het niet kan geloven. Waar zit hem dat in?
