 |
| Band Trinity tijdens het benefietconcert voor Finnspiration op 3 september jl. |
Wat brengt ons
samen in de kerk? Vorige week hebben we nagedacht over wíe ons samenbrengt in
de kerk. Dat zijn niet wijzelf, zelfs niet in al onze activiteit voor de kerk.
Het is God die ons samenbrengt. Hij spreekt ons aan in ons leven in waar we in
geloven, waar we voor staan, hoe we in het leven willen staan, in de zorgen die
we hebben en de vreugden die we beleven. Daarin wil God ons aanspreken met zijn
Evangelie. Dat gaat over ons leven. En in die zin roept Hij ons. Brengt Hij ons
samen, ook vandaag weer in deze kerk.
En God brengt op
zoveel meer plekken mensen samen, ook in de Kerk aan de Haven. En dat zijn niet
noodzakelijkerwijs gescheiden plekken. Op alle plekken in de wereld waar mensen
samenkomen worden mensen aangesproken door dezelfde God met hetzelfde
Evangelie. Dat Evangelie kan op een andere manier spreken. En ook op een andere
manier tot uiting komen in het gemeenteleven. Maar het blijft hetzelfde
Evangelie dat spreekt van dezelfde God. Dus als God mensen samenroept, dan
roept hij iedereen samen vanuit alle huizen en alle plekken om met elkaar samen
te komen. Over kerkmuren heen.
Als ik mensen
vraag hoe ze het in de kerk vinden, dan hoor ik vaak: leeg.
Of: lekker vol
tijdens gezamenlijke diensten. We voelen dat het goed kan zijn met elkaar. In
dat gevoel mag je ervaren dat God ons aanspreekt, God ons roept, om elkaar meer
op te zoeken. Ook als je daar wat weerzin tegen voelt om allerlei dingen die je
nu hebt, maar niet weet wat je ervoor terugkrijgt. Of weerzin om dingen die
gebeurd zijn, en van daaruit je dingen verwacht in de toekomst. Ook daarin kan
God wat betekenen als initiatiefnemer. Hij kan de kerk weer nieuw maken. Er kan
weer een nieuwe wind gaan waaien. Niet meer van hetzelfde. Geen optelsom van
oude patronen en zelfs oudgedienden, maar nieuwe initiatieven. Gegrond op
hetzelfde fundament. Jezus Christus. En dan komt het wel goed. Als we naar hem
blijven luisteren.
Degene die ons
samenbrengt is Jezus. Maar wát brengt ons samen? Ons geloof zou je kunnen
zeggen, is dat wat ons samenbrengt. En hoe uiten we dat geloof? Veelal met
zingen. Ik kom mensen tegen die belangrijker dan de preek vinden of ze lekker
hebben kunnen zingen. Omdat in mooie liederen ons geloof woorden krijgt. Vaak
in mooie gedichten, soms wat mysterieus verwoord. Maar dat heeft dan ook wel
weer wat. Niet alles is te vatten in heldere concrete taal. Het mag iets
verhullends hebben en dat kan in liederen. Liederen kunnen je ook moed geven,
zoals je jezelf ook moed kunt inzingen. Liederen kunnen je vooruithelpen, en je
ook dragen, troosten. Zelfs als je daarvoor zelf geen energie hebt. 'Al is mijn
stem gebroken, mijn adem zonder kracht; het lied op and're lippen draagt mij
dan door de nacht.'
Zingen brengt
mensen samen. Net als bij concerten en festivals geeft het een groepsgevoel.
Het maakt dan ook niet uit als je niet zo goed kunt zingen. Dat gaat op in het
geheel. En ook als je niet wilt of fysiek kunt zingen, dan wordt je toch
meegenomen in het geheel. Niemand uitgezonderd.
En dat is toch
wel bijzonder. De kerk is een plek waar juist iedereen welkom is. Er zijn
weliswaar tal van momenten geweest, ook in ónze kerkgeschiedenis, dat mensen
dat niet zo hebben ervaren. Maar het gaat ook niet om ons. Het gaat om wie het
initiatief genomen heeft tot de kerk: Jezus Christus. Hij heeft laten zien dat
hij er niet is voor de vaste kern, voor zijn grootste fans, voor de mensen
zonder twijfel of zonder schrammetje of schande. Jezus zegt elders in het
Evangelie: 'Ik ben gekomen om te zoeken wat verloren is geraakt.'
En dat is geen
medelijden. Want dat mensen verloren raken is in de bijbel vaak aan mensen zelf
te danken. Op de een of andere manier zijn ze het zwarte schaap geworden, of
willen ze geen wit schaap zijn, om maar in de beeldspraak van het Evangelie te
blijven. Maar mensen kunnen ook schade oplopen en afstand nemen. Soms zelfs in
woede, waarin de relatie met de kerk beschadigd raakt. In reactie daarop sluit
de grote massa vaak mensen buiten.
Hoe gaat Jezus om met wat en wie verloren is geraakt?
En dan zegt
Jezus: nee. Je kunt nog 99 schapen hebben. Als er één verloren is gegaan, ga ik
daarnaar op zoek. Dat is dus een totaal andere rekensom dan we in onze
economie, en misschien ook in de kerk zouden maken. Nee, niet jammer dan, geen
bijkomende schade, een verliespost die wel op te vangen is. Want het raakt de
kern van wat geloof inhoudt en wat kerk zou moeten zijn. We moeten zoeken naar
wat verloren is geraakt.
Vindt God dat ook?
Daar is God veel
aan gelegen. Al zou je dat vanuit het gesprek tussen Mozes en God niet zeggen. God
lijkt zijn handen van zijn volk af te trekken als ze het gouden kalf als een
god zijn gaan aanbidden. Dat betekent dat ze hun heil ergens anders zijn gaan
zoeken dan bij God. Ze doen het zelf wel. En God spreekt tegen Mozes over 'jouw
volk'. 'Dat volk van jou'. Niks niet, zegt Mozes. Ho eens even. Het is úw volk!
Dat zou een mooie zijn, als u na alles wat u voor het volk gedaan heeft uw
handen ervan af trekt. Uw volk wordt een lachertje. En U daarmee ook. Hoe zit dat
met uw belofte, aan Abraham, Izaak en Jakob? Belofte maakt schuld. U kunt dit
niet zomaar doen.
Wat gebeurt
hier? De rollen lijken omgedraaid. Het zijn mensen die mensen afschrijven.
Niets meer aan te doen. Ze willen niet. Ze doen maar. Het zij zo. En God laat
hier voelen dat dat niet kan. Ik denk dat God hier dat bewustzijn heeft willen
geven aan Mozes. Wij zeggen het heel makkelijk over andere mensen. Maar wat als
God het zou zeggen? Nee, dat kan niet! Maar waarom kunnen wij het dan wel
zeggen? Wij kunnen dat ook niet zeggen.
Willen we als
kerk op weg naar samen, samen met de Kerk aan de Haven als Protestantse
gemeente Waalwijk, kerk van de toekomst zijn, dan zullen we naar onze roeping
moeten terugkeren. Zoeken naar wat verloren is gegaan. Op weg naar samen is
geen saneringsoperatie, om twee minder goed lopende filialen samen te voegen. Om
er daarna maar het beste van te maken met elkaar. Op weg naar samen is een
vernieuwingsbeweging, om samen te zoeken naar wat verloren is geraakt. Naar
mensen die we zijn gaan missen, maar ook naar het elan, de inspiratie en het
geloof dat we zelf zijn kwijtgeraakt.
De
vernieuwingsbeweging is een zingende beweging. In allerlei stijlen en met
allerlei soorten muziek. Of dat nu is met liederen zoals vandaag, of met band
Trinity tijdens het benefietconcert voor Finnspiration, met die muziek dragen
we uit wat we geloven, wat we zoeken. En zingen we soms misschien tegen beter
weten in. Maar dat is ook mooi. Want dat laat juist zien dat het niet van
onszelf hoeft te komen. Het meeste ervaren we dat nog wel misschien bij de
psalmen, waarvan je soms denkt: kan ik dat geloven? En toch kan er zomaar
ineens een psalmvers klinken dat je denkt: en dat gaat nu over wat mij bezig
houdt.
En dat is
misschien ook wel de beste manier om anderen weer aan te spreken, die op
afstand zijn komen te staan, om wat voor reden dan ook. Muziek dwingt niet,
maar is een open uitnodiging: kom mee, doe mee, zing mee, dans mee. Want het is
goed hier. Niet omdat wij nou zo leuk zijn, maar omdat God ons hier samen heeft
gebracht. En Hij wil dat het je goed gaat. Jou, jou en jou. Ga met God en Hij
zal met je zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten