Surfen op de wind, gedragen door Gods Geest - avondpreek Twitterdienst 27 januari 2013

Tekst: Marcus 4: 35-41

Hoe digitaal moet je zijn? We hebben er net een mooi debat over gehad. Bij sociale media gaat het erom in hoeverre je je leven wilt delen met anderen. In hoeverre wil je delen waar je bent, en met wie, wat je doet, met foto’s en al erbij? Wat deel je wel, wat deel je niet? En wat hou je voor jezelf? En zo maak je deel uit van een netwerk van allemaal volgers of vrienden, met wie je dingen uit je leven deelt?

Maar wat verwacht je van hen, van die volgers en vrienden? Met e-mail is het al zo dat we soms nauwelijks geduld hebben met degene aan wie je een e-mail hebben gestuurd: Hé, heb je m’n mail niet gezien? En op de Whatsapp kun je zien wanneer iemand aan wie je een berichtje stuurde online is geweest, maar waarom heeft die dan niet gereageerd op je bericht als hij wel online is geweest?! We verwachten vaak een directe reactie. Hoe zit dat bij de sociale media? Wat verwacht je van anderen als je iets deelt? Het is toch veel leuker als je tweet geretweet wordt, doorgestuurd en gedeeld met de volgers van iemand anders, of dat je bericht op Facebook geliked of gedeeld wordt, of: dat je iets terughoort, een reactie krijgt. Dat is natuurlijk het allermooist. Zeker als je jarig bent, of een moeilijk examen moet doen, of ziek bent. En ik zie ook mensen berichten delen als een dierbaar iemand is overleden, of als ze daaraan moeten terugdenken omdat het op die dag zoveel jaar geleden is. Dan is het mooi als mensen reageren. Dat geeft een gevoel dat je niet alleen op de wereld bent, en dat je er niet alleen voor staat. Al is het maar dat iemand zegt: ik begrijp dat dit heel moeilijk voor je is: sterkte joh. Of gewoon: succes met je examen, het gaat je lukken! Fijn toch?

Eigenlijk is de kerk ook een sociaal netwerk. Heel veel mensen kennen elkaar in de kerk en weten van elkaar hoe het gaat. Als je wat langer in een kerk rondloopt sta je versteld wie van wie allemaal op de hoogte is hoe het gaat, wie bij wie allemaal op bezoek komt. En dat is fijn. Mensen die ziek zijn tonen soms hun verbazing over de hoeveelheid kaarten die ze krijgen. En dat alleen maar omdat we met elkaar in de kerk ook een sociaal netwerk vormen. En ook daarbij wordt het belangrijk gevonden hoe mensen op elkaar reageren. Want het is belangrijk dat we als kerk aan elkaar laten zien dat je niet alleen op de wereld bent en dat je er niet alleen voor staat. Dus wat dat betreft is er eigenlijk niets nieuws onder de zon, alleen zijn sociale media digitaal, en misschien wat anoniemer en individueler.

Wat verwachten we van God? Hoe moet Hij reageren op wat wij met Hem willen delen? In het sociale netwerk van de kerk bidden we, met elkaar thuis of in de kerk. En gaan we in de kerkdienst via twitter bidden. Een andere vorm, maar hetzelfde idee: we willen met God delen wat ons bezighoudt. Maar wat verwachten we dan van God? Hoe moet Hij reageren? Verwachten we dat Hij altijd online is, om het zo maar te zeggen? En wat zou het betekenen voor ons als dat niet zo is?

In het Bijbelverhaal dat we zojuist hebben gehoord gaat het daarover. Als Jezus en de leerlingen op het meer in een bootje varen, steekt er een hevige storm op. En de golven beuken zo hard tegen de boot, dat hij vol met water loopt. De leerlingen zijn bang dat ze met boot en al zullen vergaan. Maar Jezus ligt in de boot op een kussen te slapen. De leerlingen maakten Jezus wakker en zeiden: ‘Meester, kan het u niet schelen dat we vergaan?’ Wat zal er door de leerlingen gegaan zijn? Verontwaardiging, woede, verdriet, angst, zeg het maar. Hoe kon Jezus zich nu doof houden, nee, zelfs van de wereld zijn nu zij in zo’n hevige storm terecht waren gekomen? Jezus is offline, lijkt het wel. Onbereikbaar. En ziet niet wat de leerlingen met hem willen delen.

Maar is dat wel zo? Is Jezus hier offline? Kijk, het typische in het verhaal is dat Jezus wel in de buurt is, nee sterker nog, in de boot zelf is. Maar blijkbaar maakt Hij zich niet zo druk. Hij gaat er anders mee om. Hij slaapt en als Hij wakker gemaakt wordt beveel Hij het meer om rustig te worden: ‘Zwijg, wees stil.’ Ik denk niet dat Jezus hier offline was. Ik denk dat Hij misschien wel bij wijze van spreken een vinkje heeft uitgezet zodat mensen niet meer altijd kunnen zien dat Hij online is. Want dan gaat er iets claimends van uit. Als je ziet dat een ander online is dan moet hij toch op jouw bericht reageren en liefst ook zoals jij dat wil. En dat wil Jezus niet. Jezus wil dat zijn leerlingen zelf de moed en het geloof hebben om de stormen in hun leven te doorstaan, met Zijn hulp. Hij zegt tegen hen: ‘Waarom hebben jullie zo weinig moed? Geloven jullie nog steeds niet?’

Wat doe je als je door een storm in je leven overvallen wordt? Als alles tegenzit? Op school, op je werk, in je relatie, thuis bij je ouders, maar ook bij ziekte, of als er iemand van wie je veel houdt ziek is of overlijdt. Wat verwacht je dan van God? Er is een beeld in de bijbel van een arend, een immens grote vogel. Het koor zong daarnet een lied waarin gezongen werd:

U bent mijn schuilplaats, mijn schild,

In tijden van storm en regen

Bedek me met de schaduw van Uw vleugelen.

En straks zingen ze: En U draagt ons hoog op Uw vleugels mee.

Dat zijn geen vleugels van twittermusjes, zal ik maar zeggen.

In het bijbelboek Deuteronomium staat dat God is ‘zoals een arend over zijn jongen waakt en voortdurend erboven blijft zweven, zijn vleugels uitspreidt en zijn jongen daarop draagt.’

Ja, God wil ons beschermen, en onze schuilplaats zijn, zoals een arend over haar jongen waakt. Maar in dat beeld zijn wij wel de jongen. En die moeten ook groot worden.

Daarom is het beeld van een arend ook een beeld voor ons eigen geloof. In de profetie van Jesaja staat: ‘Ook wie jong is wordt moe en raakt uitgeput, en jonge mannen kunnen zeker bezwijken, maar zij die hopen op de Heer, vernieuwen hun kracht en slaan hun vleugels uit als adelaars; zij lopen en worden niet moe, zij rennen en raken niet uitgeput.’

Voorafgaand aan het lied van De Kracht van uw Liefde, dat Anne zo mooi zong, stond een tekst die misschien heel snel ging. Daar stond: Wist u dat een arend een storm voelt aankomen, lang voordat hij losbarst? De arend vliegt dan naar een hoge plek en wacht tot het gaat waaien. Als de storm losbreekt houdt hij zich vleugels zo dat de wind hem meevoert en hem boven de storm uittilt. Terwijl de storm woedt, zweeft de arend er hoog boven uit. De arend ontvlucht de storm niet maar gebruikt hem om hoger te komen. Hij laat zich optillen door de winden van de storm.

Dat beeld van die arend is dus ook een beeld om te geloven en moed te houden. De leerlingen in de boot raken helemaal in paniek van de storm. Maar daardoor laten ze zich ook helemaal gek maken en laten ze zich niet meevoeren op de wind. En ze hangen alles op aan Jezus, alsof Hij er wat aan kan doen. Ja, natuurlijk kan er Hij er wat aan doen, maar geloven we daar wel echt in als we zo in paniek raken als de leerlingen? Kunnen we niet zelf ook iets doen? Ja, maar wat kunnen we doen? Alle stormen, alles wat er misgaat en bedreigend voelt in ons leven oplossen? Nee, dat kunnen we niet. We kunnen wel meevaren op de wind van de storm. Geen: Help, wat moet ik ermee, ik verga! Maar meewaaien met de storm, in het vertrouwen dat je vleugels je dragen op de wind. En God helpt je wel, o ja hoor. Maar als je zo in paniek raakt als de leerlingen in de boot zie je niet meer dat God er echt wel is. Alsof je de hele tijd Hem gestresst probeert te bellen, maar steeds een ingesprektoon krijgt omdat Hij jou ook probeert te bellen… God was er allang voordat je bestond, en Hij is er. En met een beetje moed en geloof kun je dat zien. Daar worden die stormen niet minder erg van, en alles wat er fout kan gaan in je leven, maar je staat er minder alleen voor. Dan zweef je op de wind, gedragen door Gods Geest, en de kracht van Zijn Liefde.